ThorBjørn Risager is een hardwerkende muzikant, hij timmert al meer dan 10 jaar aan zijn weg. Met succes, want de Deen met de moeilijk uit te spreken naam oogst meer en meer bijval. Niet alleen in zijn thuisland, maar na België, Nederland en Duitsland, lijkt nu ook de Angelsaksische wereld het talent van Risager te ontdekken. Mede dankzij Ruf Records, waar de groep sinds vorig jaar een contract tekende. Een paar maand geleden kwam album nummer 7 'Too Many Roads' uit. Het staat bol van melancholische en sfeervolle mijmeringen, die alleen door een Noord-Europeaan zo pakkend en geloofwaardig kunnen gebracht worden. Op zondag 8 juni zakte de groep af naar 't Hofke in Turnhout, alwaar ze het publiek in vuur en vlam zetten. En achteraf spraken we met een redelijk vermoeide Risager.

Jullie touren heel wat af momenteel, vandaag zelfs 2 concerten. Is dat niet te hectisch?
Dat is waar. Maar we waren gisteren al naar Raalte gereden, zodat we deze morgen konden uitslapen, en dan op het gemak naar het optreden toeleven. We zijn het wel gewoon om veel te spelen, in onze lokale bluesclub in Kopenhagen spelen we soms 3 sets na elkaar, dus deze 2, dat was een makkie (lacht).

Doen jullie ook veel festivals deze zomer?
Niet zoveel, we touren meer in het voorjaar en in het najaar, voornamelijk omdat ik in de zomer een maand naar Groenland ga met mijn gezin. Mijn vrouw is dokter en gaat daar werken, en ik ga dan voor de kinderen zorgen.

Vroeger waren jullie de 'ThorBjørn Risager Band', en nu is het 'ThorBjørn Risager and the Black Tornado'. Waarom die naamsverandering?
Daar zijn 2 redenen voor. Ten eerste wilden we een groepsnaam die gemakkelijk uit te spreken was in de rest van de wereld (lacht). Als ze ThorBjørn Risager niet kunnen uitspreken, dan toch wel 'Black Tornado'. Ten tweede wou de groep ook haar eigen naam. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat mijn vrouw en ik langer in Groenland zouden blijven, misschien zelfs tot een jaar. Als de groep haar eigen naam had, dan kon ze gemakkelijker iemand anders begeleiden.

Wie bedacht de naam?
Ik denk dat ik dat deed. We hebben heel lang gebrainstormd, eigenlijk zijn we daar al van het begin van de groep mee bezig (lacht). We vonden dat onze naam 'ThorBjørn Risager en iets' moest zijn, maar we konden nooit het juiste 'iets' vinden. Ik vind het wel kloppen, want er zit zelf een alliteratie in met 'THORBjørn en 'TORnado'.

Vorig jaar hebben jullie een crowdfunding project opgestart voor de opnames van de nieuwe cd. Ben je tevreden met hoe dat gelopen is?
Het is niet altijd gemakkelijk om genoeg fondsen te vinden voor opnames, dus wilden we dit ook proberen. Ik was er niet actief bij betrokken, maar het geld dat we verzameld hebben, heeft ons wel goed geholpen bij de opnames.

Was dat voor je bij Ruf Records tekende?
Ja.

Hoe ging dat dan in zijn werk?
Wel, ik vertelde je vorige keer al dat iedereen in de groep een bepaalde job heeft. Al onze albums werden uitgebracht op het label van Peter (Kehl, trompettist). Hij vond dat hij niet genoeg meer kon doen om ons te promoten, dus kontakteerde hij Thomas Ruf, en die wou helpen.

Wat is hun taak dan precies?
Het is een groter label, ze hebben dus meer mensen in dienst op verschillende plaatsen, zoals in Amerika, of in Engeland. Zo kunnen we meer aandacht vestigen op het feit dat we bestaan.

Er zitten heel wat verschillende artiesten bij Ruf Records, zoals Joanne Shaw Taylor, Mike Zito en Royal Southern Brotherhood. Zou je ooit met iemand willen samenwerken?
Wel, wij doen ons eigen ding, ik speel het liefst met de mensen die ik goed ken, ik hou niet zo van bluesjams, of met veel verschillende mensen spelen. Ik voel me beter bij de mensen met wie ik nu speel. Iedereen weet wat hij moet doen, en ik weet dat het goed gedaan zal worden. Ik moet me niet moeien met wat een ander eigenlijk moet doen.

Vorig jaar brachten jullie ook een 'best off' uit, en dan dit jaar 'Too Many Roads'. Dat is nogal veel voor één jaar.
We wilden een compilatie maken met liedjes die op de eerste 6 albums stonden. Want aandacht trekken is toch altijd belangrijk.

Denk je dat de 'best off' ook de aandacht zal trekken op de vorige albums? 
We deden het meer om de aandacht vast te houden tussen 2 albums. Maar na het uitbrengen van 'Too Many Roads' verkoopt de compilatie nog steeds, dat is dus ook meegenomen.

Jullie krijgen heel wat positieve recensies uit Duitsland, Denemarken, België en Nederland, maar ook uit Engeland, Amerika en zelfs Australië. Dat moet wel leuk zijn?
Er was één recensie uit Engeland die héél erg positief was, toen de cd pas uit was, en daar waren we trots op. Alleen weet ik nu niet meer wie die geschreven heeft (lacht). We zijn écht wel heel blij met al die goede recensies, maar ik heb ze wel niet allemaal gelezen moet ik toegeven.

De vorige keer vertelde ik je dat 'Dust & Scratches' een donker album was, maar 'Too Many Roads' is zo mogelijk nog donkerder.
Dat is wel niet zo bedoeld, maar het komt er gewoon zo uit. Er waren wat strubbelingen in mijn privéleven, en dat reflecteert zich in de teksten. Het is niet dat ik zo 'moet' schrijven. Ik ben geen echte vlotte tekstschrijver, dat weet je, maar wanneer ik er werk van maak, dan concentreer ik me enorm. En ja, wat je bezighoudt op dat moment, wordt dan wel eens neergeschreven.
De sound is ook een stuk donkerder, maar dat komt door de mix achteraf.

Er staat ook een cover op van 'China Gate', origineel door Nat King Cole. Een ongewone keuze, waar heb je dat lied opgepikt?
Ik hoorde een blueszanger uit Togo dit brengen in Kopenhagen, en ik vond het een prachtig, pakkend lied, en ik wou het ook proberen.

'Drowning' is donker en melancholisch, met een Balkan-feeling.
Ik heb zelf het arrangement voor de blazers geschreven, dat maakt het lied net zo melancholisch. De inspiratie hiervoor kreeg ik toen ik met een Deense folkzangeres samenwerkte. Ik heb eigenlijk altijd van Balkanmuziek gehouden. Moest ik geen bluesgitarist zijn, dan speelde ik klarinet of viool in een Balkanorkest. Het is ook bluesmuziek, want de blues komt origineel van de minst begoede laag van de bevolking, en in Europa zijn dat de zigeuners, de inwoners van de Balkan.

Waarom hebben jij en Søren het album geproduced?
We hebben vroeger met andere producers gewerkt, maar nu wilden we het zelf doen. Eerst en vooral om geld te besparen, want producers kosten veel geld. Ik wou ook dat Søren wat meer naar de voorgrond kwam, hij is nogal een stille, maar heeft fantastische ideeën. En het zou iedereen goed doen om naar hem te luisteren.
Vroeger hadden we ook de neiging om onze songs niet volledig af te werken, want de producer zou dat wel oplossen. Nu moesten we het helemaal zelf doen, zelf de volledige verantwoordelijkheid nemen. Zoiets kan alleen maar goed zijn.

'Long forgotten Track' is een speciaaltje, want er zitten geen blazers in.
Toen ik het lied schreef, hebben we verschillende dingen geprobeerd, maar niks zat juist. We wilden allang iets maken met een JJ Cale vibe erin, en toen we dat bij 'Long Forgotten Track' deden, werkt het. Trouwens, ik moet je corrigeren, want er zitten wel blazers in, helemaal op het eind, alleen kan je ze niet goed horen (lacht).

Kathy Van Peteghem